یاس سپید

نشاط انگيزو ماتم زايي اي عشق

عجب رسواگر و رسوايي اي عشق

اگر چنگ تو با جاني ستيزد

چنان افتد که ديگر بر نخيزد

تو را يک من نباشد،ذوفنوني

گل گلخانه ي آفاق کردي

اگر بر او نمک دادي تو دادي

بدو خوي ملک دادي تو دادي

لبش گلرنگ اگر کردي،تو کردي

دلش را سنگ اگر کردي ،تو کردي

تو مجنون را به شهر افسانه کردي

ز هجران زني ديوانه کردي

تو او را ناله و اندوه دادي

زمحنت سر به دشت و کوه دادي

چه دل ها کز تو درياي خون است

چه سرها کز تو صحراي جنوناست

به شيرين دلستاني ياد دادي

و ز آن فرهاد را بردبار کردي

سر و جان و دلش جاي جنون شد

ز شيرين تلخ کردي کام فرهاد

بلند آوازه کردي نام فرهاد

يکي را بر مراد دل رساندي

يکي را در غم هجران نشاندي

يکي را همچو مشعل بر فروزي

ميان شعله ها جانش بسوزي

خوشا عشق و خوشا ناکامي عشق

خوشا رسوايي و بد نامي عشق

خوشا بر جان من هر شام و هر روز

همه درد و همه داغ و هم سوز

خوشا عشق و نواي بي نوايي

خوشا در سوز عشقي سوختن ها

درون شعله اش افروختن ها

چو عاشق از نگارش کام گيرد

چراغ آرزوهايش بميرد

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق

يکي در اين ميان مجنون شد از عشق

در اين آتش هر آنکس بيشتر سوخت

چراغش در جهان روشن تر افروخت

نواي عاشقي در بي نواي است

دوام عاشقي ها در جدايي است